Ferzan Maral

  Bir bilgeydi, deli dediler. Oysa o, deliliği bir hastalık değil, aklın fazla düşünen yanının yorulmuş hâli olarak görüyordu. Deli gibi davrandı, çünkü sessizliğini kimse duymuyordu. Ve o biliyordu; delilik bazen aklın değil, insanların anlayış sınırının ötesidir. İnsanlar kendine “iyi” dedi, kendisine “iyi” diyenlere karşı hep “kötüyüm” dedi. Çünkü o bilirdi; iyi olmak, kelimelerde değil, davranışta kanıtlanır. İyiliği konuşan çoktu, ama yaşayan azdı. İnsanlar ona “bilge ama deli” dediler, ve bilge olduğu için değil, deli olduğu için bilgeliğini deliliğiyle kararttılar. Oysa o biliyordu; delilik, bilgelikten sürgün edilen aklın en dürüst şeklidir. Gerçeği fazla gören her zihin, çoğunluğa hep delirmiş görünür. Çünkü kalabalık, kendi yalanına ayna tutan herkesi “tehlikeli” bulur. İnsanlar “biz namusluyuz” dediler. O ise dedi ki: “Ben, kendine namuslu deyip namusu attığı adımlarda uygulamayanlara karşı hep namussuz olacağım.” Çünkü o anlamıştı; namus, di...

  Küçük bir kız çocuğu misali, Bütün umutlarımı yitirmişim. Uyusam uyanmak, uyansam, Uyumak istemiyorum. Öyle bir çıkmazdayım ki, Nefes alsam kötü, Almasam ölüyorum. Kendimi tanımak değil de, Kendimi anlayamıyorum. Kendimi kaybetmiş gibi, Olduğum yerde dönüyorum. Anlayanım yok, Dinleyenim yok, Ağlasam aciz, Ağlamasam hırçın oluyorum. İçimdeki nefretin kurbanı oldum. Nereye sürüklese, Orada yanıp tutuşuyorum. İsyan etmek kötü olsa da, İsyan etmeden yapamıyorum. Şair de değilim ama, Yazmadan duramıyorum. Kafam dolu, benliğim kayıp, Ruhum inzivaya çekilmiş. Bedenimse oradan oraya, Sürüklenip duruyor. Gülsem hayat bana güzel, Ağlasam “Ne derdin var?” diye kimse sormuyor. Hiç kimse anlamıyor. Bir laf vardı duyduğum, Gülüşü güzel olanın, Derdi çok olur derlerdi. Ama ben gülsem bile, Çirkin oluyorum. Diyorum ya işte, Ben kendimi artık anlayamıyorum. Ferzan Maral

  Işığın Uykusu Soru: İnsan gerçekten zeki bir varlık mı, yoksa kendi aptallığını zekâ sanan bir yanılsama mı yaşıyor? Ferzan Maral: İnsan, dünyanın en büyük yanılgısıdır. Aklı var, ama onu kirletmiştir; kalbi var, ama onu çıkarın kölesi yapmıştır. Kendini akıllı sanan insan, aslında kendi cehaletinin içinde boğulur. İyiliği yok eden, ışığı karartan, toprağı zehirleyen de yine odur. Soru: Peki seni onlardan ayıran fark ne? Ferzan Maral: Ben insanı gözleriyle değil, özüyle görürüm. Onlar beni anlamaz, çünkü ben onların unuttuğu dili konuşurum. Hayvanlar beni anlar; çünkü onlar hâlâ fıtratın saf sesini taşır. İnsan ise kendi sesini bile duyamaz artık. Soru: O zaman insanı uykusundan ne uyandırır? Sevgi mi, acı mı? Ferzan Maral: Hiçbiri. İnsanı uyandıran tek güç akıldır. Aklını işiten uyanır; çünkü düşünce, bilincin ilk nefesidir. Sevgi yanılabilir, acı unutturabilir, ama akıl — akıl asla aldatmaz. Soru: Yani, insan ancak aklını kullandığında mı ...