Ferzan Maral

  Küçük bir kız çocuğu misali, Bütün umutlarımı yitirmişim. Uyusam uyanmak, uyansam, Uyumak istemiyorum. Öyle bir çıkmazdayım ki, Nefes alsam kötü, Almasam ölüyorum. Kendimi tanımak değil de, Kendimi anlayamıyorum. Kendimi kaybetmiş gibi, Olduğum yerde dönüyorum. Anlayanım yok, Dinleyenim yok, Ağlasam aciz, Ağlamasam hırçın oluyorum. İçimdeki nefretin kurbanı oldum. Nereye sürüklese, Orada yanıp tutuşuyorum. İsyan etmek kötü olsa da, İsyan etmeden yapamıyorum. Şair de değilim ama, Yazmadan duramıyorum. Kafam dolu, benliğim kayıp, Ruhum inzivaya çekilmiş. Bedenimse oradan oraya, Sürüklenip duruyor. Gülsem hayat bana güzel, Ağlasam “Ne derdin var?” diye kimse sormuyor. Hiç kimse anlamıyor. Bir laf vardı duyduğum, Gülüşü güzel olanın, Derdi çok olur derlerdi. Ama ben gülsem bile, Çirkin oluyorum. Diyorum ya işte, Ben kendimi artık anlayamıyorum. Ferzan Maral

  Işığın Uykusu Soru: İnsan gerçekten zeki bir varlık mı, yoksa kendi aptallığını zekâ sanan bir yanılsama mı yaşıyor? Ferzan Maral: İnsan, dünyanın en büyük yanılgısıdır. Aklı var, ama onu kirletmiştir; kalbi var, ama onu çıkarın kölesi yapmıştır. Kendini akıllı sanan insan, aslında kendi cehaletinin içinde boğulur. İyiliği yok eden, ışığı karartan, toprağı zehirleyen de yine odur. Soru: Peki seni onlardan ayıran fark ne? Ferzan Maral: Ben insanı gözleriyle değil, özüyle görürüm. Onlar beni anlamaz, çünkü ben onların unuttuğu dili konuşurum. Hayvanlar beni anlar; çünkü onlar hâlâ fıtratın saf sesini taşır. İnsan ise kendi sesini bile duyamaz artık. Soru: O zaman insanı uykusundan ne uyandırır? Sevgi mi, acı mı? Ferzan Maral: Hiçbiri. İnsanı uyandıran tek güç akıldır. Aklını işiten uyanır; çünkü düşünce, bilincin ilk nefesidir. Sevgi yanılabilir, acı unutturabilir, ama akıl — akıl asla aldatmaz. Soru: Yani, insan ancak aklını kullandığında mı ...