Ferzan Maral

“Bir çocuk tanıdım; bir yanında sağcılar, bir yanında solcular vardı. Her iki tarafa kucak açıyordu, yüreğindeki çocuksu masumiyetle onları sarıyordu. ‘Neden iki tarafa da kucak açıyorsun?’ diye sordum. ‘Ben çocuk yanımı kaybetmedim henüz,’ dedi. Oysa yetişkin her iki toplum, o çocuğun yaşaması için el ele vermesi gerekirken, birleşip o çocuğu katlettiler.” Ferzan Maral

“Onu kaybetmekten hep korktum; çünkü bilirdim, onu kaybetmek, benliğimi kaybetmekti. Ve o gitti… Gönlümde çağlayan ırmak kurudu. Yüreğimdeki yeşil yapraklar sararıp döküldü, her biri, bir acı hatıra gibi toprağa karıştı. Onun gidişiyle yüreğim aklıma, aklım yüreğime düşman oldu ve ben kendimi kaybettim.” Ferzan Maral