Ferzan Maral

  İnsan, yıllarca umut ettiği şeyi arar, bulamadığında ölümü ister. Ama onu bulduğu an, ölmek istemez artık; ölümden korkar, çünkü yanında, o umuduyla geçireceği en küçücük anın bile değerini bilir. O anı yaşadıktan sonra yaşamı sevmeye başlar, çünkü umut böyledir: onu bulduğunda sonu olmayan bir yol istersin. Ve elinden tutup o yolda sonsuza dek yürümeyi… Umut, insana hemen bir şeyleri inşa ettirir, sevgisini büyütür. — Ferzan Maral

“Bir çocuk tanıdım; bir yanında sağcılar, bir yanında solcular vardı. Her iki tarafa kucak açıyordu, yüreğindeki çocuksu masumiyetle onları sarıyordu. ‘Neden iki tarafa da kucak açıyorsun?’ diye sordum. ‘Ben çocuk yanımı kaybetmedim henüz,’ dedi. Oysa yetişkin her iki toplum, o çocuğun yaşaması için el ele vermesi gerekirken, birleşip o çocuğu katlettiler.” Ferzan Maral

“Onu kaybetmekten hep korktum; çünkü bilirdim, onu kaybetmek, benliğimi kaybetmekti. Ve o gitti… Gönlümde çağlayan ırmak kurudu. Yüreğimdeki yeşil yapraklar sararıp döküldü, her biri, bir acı hatıra gibi toprağa karıştı. Onun gidişiyle yüreğim aklıma, aklım yüreğime düşman oldu ve ben kendimi kaybettim.” Ferzan Maral