Umut

 İnsan, yıllarca umut ettiği şeyi arar,

bulamadığında ölümü ister.


Ama onu bulduğu an,

ölmek istemez artık;

ölümden korkar,

çünkü yanında,

o umuduyla geçireceği

en küçücük anın bile

değerini bilir.


O anı yaşadıktan sonra

yaşamı sevmeye başlar,

çünkü umut böyledir:

onu bulduğunda

sonu olmayan bir yol istersin.


Ve elinden tutup

o yolda sonsuza dek yürümeyi…


Umut, insana hemen

bir şeyleri inşa ettirir,

sevgisini büyütür.


— Ferzan Maral


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

O Gitti, Gönlümdeki Irmak Kurudu

“Onu kaybetmekten hep korktum; çünkü bilirdim, onu kaybetmek, benliğimi kaybetmekti. Ve o gitti… Gönlümde çağlayan ırmak kurudu. Yüreğimdeki yeşil yapraklar sararıp döküldü, her biri, bir acı hatıra gibi toprağa karıştı. Onun gidişiyle yüreğim aklıma, aklım yüreğime düşman oldu ve ben kendimi kaybettim.” Ferzan Maral
Devamı

Cehenneme Dönüşen Zaman

  “Şimdi güzel şiirler yazacak zaman değil… Çünkü zamanın sahibi gönüldür, ve gönlün sahibidir o. O varken, kalemden dökülen mısralar güzel ve anlamlıdır. Ama gittiğinde, o güzel zaman cehenneme dönüşür. Yürekten kaleme, kalemden beyaz sayfaya düşen mısralar artık sadece anlamsız bir acıdır; kaybedişin kederidir. Ve o şiirler, onun olamayan zaman diliminin cehennemden farksız yankılarıdır.” — Ferzan Maral
Devamı

Bir Çocuk Tanıdım

“Bir çocuk tanıdım; bir yanında sağcılar, bir yanında solcular vardı. Her iki tarafa kucak açıyordu, yüreğindeki çocuksu masumiyetle onları sarıyordu. ‘Neden iki tarafa da kucak açıyorsun?’ diye sordum. ‘Ben çocuk yanımı kaybetmedim henüz,’ dedi. Oysa yetişkin her iki toplum, o çocuğun yaşaması için el ele vermesi gerekirken, birleşip o çocuğu katlettiler.” Ferzan Maral
Devamı