🕊️ Görünmeyen Çöküş

 Gidemiyorum…

İçimde biriken ağırlık, ruhuma çökmüş bir kış gibi duruyor.

Doldum, taştım; toparlanmak artık uzak bir masal.

Göğsümde tarifi olmayan bir sızı var;

Ne kelimeye sığar, ne susmaya.

Sanki dünya beni unuttu,

Ben kendimi anlatamadım.

Anlayanım yok.

Belki de insan, en çok kendisine yabancı kaldığında susar.

Herkes yüzüme bakıp bir hikâye uyduruyor;

Gülüşümü mutluluk, sessizliğimi huzur sanıyorlar.

Hiç kırılmamışım, hiç yaralanmamışım,

Hiç bir şeyim yokmuş gibi…

Oysa bilseler,

Direnmek bazen insanın içten içe çöküşüdür.

Dayanmak, kalbin kendi enkazı altında nefessiz kalmasıdır.

Ne kafiye arıyorum artık, ne düzen, ne uyum…

İçim dağınık;

Ben dağılmışım.

Aklım soluyor, ben soluyorum.

Ve kimsenin ruhuna değmiyor bu sessiz çöküşüm.

Bugün içimden bir çığlık doğuyor,

Duyulsa gök yarılır;

Ama sesim çıkmıyor.

Ağlamak istiyorum—gözyaşı bile beni terk etmiş.

Hayatımı döksem bu satırlara,

Bir roman değil, karanlık bir destan olurdu.

Bilmiyorlar.

Kaybettiklerimi anlatsam,

Akılları rüzgâra savrulur.

Hissettiklerimi söylesem,

Kendi gölgelerinden kaçarlar.

Anlamıyorlar…

Kimsesizliğim kalabalığın ortasında büyüyen

Sahipsiz bir ağaç gibi.

Zannediyorlar ki hiçbir çatlak yok yüzümde;

içimdeki yangını, sessiz çöküşümü,

kemiklerime kadar işleyen ağırlığı göremiyorlar.

İsyanımı duymuyorlar, içimde kopan fırtınaları fark etmiyorlar;

Gözyaşımı, kaybettiklerimi, içimde gömülü kalanları…

Gözleri kör, kulakları sağır;

Bana gelince dilleri lâl.

Bir beni görmüyorlar…

Bir tek beni bilmiyorlar.

Ferzan Maral 

Anlatamadıklarımın yükü,

anlayanımın olmayışından ağırdır.

Bu şiir, içimde kimseye söyleyemediğim yerin sesidir.

Ferzan Maral