Son Söz

 Bir insanın ölüme karşı acizliği doğaldır;

Yaratıcı karşısında acizliği, insanca olandır.

Ama bir insanın bir başka insana karşı

kendini acizleştirmesi…

işte bu, insanlığın en çirkin çöküşüdür.


Ben bu çöküşe şahit olduğum için,

ben insanlardan tiksindim.

Ferzan Maral


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

O Gitti, Gönlümdeki Irmak Kurudu

“Onu kaybetmekten hep korktum; çünkü bilirdim, onu kaybetmek, benliğimi kaybetmekti. Ve o gitti… Gönlümde çağlayan ırmak kurudu. Yüreğimdeki yeşil yapraklar sararıp döküldü, her biri, bir acı hatıra gibi toprağa karıştı. Onun gidişiyle yüreğim aklıma, aklım yüreğime düşman oldu ve ben kendimi kaybettim.” Ferzan Maral
Devamı

Yaşam ile Ölümün Sessiz Çığlığı

  “Neydi ölüm denen o ürkütücü cümle? Neydi yaşam denen mutluluğu hissettiren kelime? Neden ölüm, yaşamın ilk nefesinden hemen sonra gölge gibi yanı başımızda var olur? Hiç sorduk mu kendimize, ‘Niye?’ diye… Sorduğumuzda fark ederiz ki: Ölüm, yaşam kadar değerli midir? Ya da sizin için ölüm, yaşamın eksik kalan yarısı mıdır? Benim için öyledir… Çünkü yaşamı sevdiğimiz kadar, ölümü de kabullenmeyi, sevmeyi öğrenmeliyiz. Ama her ikisinin de ötesinde insana verilmiş kutsal bir emanet vardır: can. O can, yaşamdan da ölümden de yücedir. Çünkü sana bahşedilen emaneti kendi ellerinle feda etmemelisin. Eğer edersen, hem yaşamını hem de ölümünü kirletirsin; ve insan, emanete ihanet ettiğinde aslında kendi ruhunu ebedi cehenneme sürükler.” — Ferzan Maral
Devamı

Cehenneme Dönüşen Zaman

  “Şimdi güzel şiirler yazacak zaman değil… Çünkü zamanın sahibi gönüldür, ve gönlün sahibidir o. O varken, kalemden dökülen mısralar güzel ve anlamlıdır. Ama gittiğinde, o güzel zaman cehenneme dönüşür. Yürekten kaleme, kalemden beyaz sayfaya düşen mısralar artık sadece anlamsız bir acıdır; kaybedişin kederidir. Ve o şiirler, onun olamayan zaman diliminin cehennemden farksız yankılarıdır.” — Ferzan Maral
Devamı