Kimse Anlamaz

 Tesbih çeker gibi sabır çektik.

Hayal dünyasında bir ömür gezdik.

Hayat mıydı, kanun mu?

Yaradılış mı böyleydi?

Kader ağlarını böyle mi örmüştü?

Sevgisiz, saygısız mı olmuştuk?

Gidilecek yol yok muydu?

Biz neden dipsiz bir kuyuyduk.

Sorgu sual yok muydu?

Halden anlayan, sesime ses veren

Kalp atışlarımı dinleyen yok mu?

Sessiz çığlıklar neye yarar şimdi

İsyanlarım kime?

Haykırışlarım kime?


Ellerimde birikmiş kurumuş

Kızıllamış kan neyin nesi

Kulaklarımda bitmeyen çığlıklar

Elimde yine sigaram

Kalan birkaç nefesim

O da bana yetmez.

Sana neler anlatasım geliyor bir bilsen

Ama kesilir sesim, anlatamam.

Anlamazsın, kimse anlamaz.

Ferzan Maral 


Yazar Notu

Bazen insan, anlatamadığı duyguların yükünü sessizliğinde taşır.

Her nefes bir dua, her çığlık bir sükûttur aslında.

Kimse anlamaz çünkü herkes kendi yangınında donmuştur.

Bu satırlar, bir iç yangının külleri arasından doğan sessiz bir feryattır.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

O Gitti, Gönlümdeki Irmak Kurudu

“Onu kaybetmekten hep korktum; çünkü bilirdim, onu kaybetmek, benliğimi kaybetmekti. Ve o gitti… Gönlümde çağlayan ırmak kurudu. Yüreğimdeki yeşil yapraklar sararıp döküldü, her biri, bir acı hatıra gibi toprağa karıştı. Onun gidişiyle yüreğim aklıma, aklım yüreğime düşman oldu ve ben kendimi kaybettim.” Ferzan Maral
Devamı

Yaşam ile Ölümün Sessiz Çığlığı

  “Neydi ölüm denen o ürkütücü cümle? Neydi yaşam denen mutluluğu hissettiren kelime? Neden ölüm, yaşamın ilk nefesinden hemen sonra gölge gibi yanı başımızda var olur? Hiç sorduk mu kendimize, ‘Niye?’ diye… Sorduğumuzda fark ederiz ki: Ölüm, yaşam kadar değerli midir? Ya da sizin için ölüm, yaşamın eksik kalan yarısı mıdır? Benim için öyledir… Çünkü yaşamı sevdiğimiz kadar, ölümü de kabullenmeyi, sevmeyi öğrenmeliyiz. Ama her ikisinin de ötesinde insana verilmiş kutsal bir emanet vardır: can. O can, yaşamdan da ölümden de yücedir. Çünkü sana bahşedilen emaneti kendi ellerinle feda etmemelisin. Eğer edersen, hem yaşamını hem de ölümünü kirletirsin; ve insan, emanete ihanet ettiğinde aslında kendi ruhunu ebedi cehenneme sürükler.” — Ferzan Maral
Devamı

Cehenneme Dönüşen Zaman

  “Şimdi güzel şiirler yazacak zaman değil… Çünkü zamanın sahibi gönüldür, ve gönlün sahibidir o. O varken, kalemden dökülen mısralar güzel ve anlamlıdır. Ama gittiğinde, o güzel zaman cehenneme dönüşür. Yürekten kaleme, kalemden beyaz sayfaya düşen mısralar artık sadece anlamsız bir acıdır; kaybedişin kederidir. Ve o şiirler, onun olamayan zaman diliminin cehennemden farksız yankılarıdır.” — Ferzan Maral
Devamı