Ben Beni Anlamıyorum

 Küçük bir kız çocuğu misali,

Bütün umutlarımı yitirmişim.

Uyusam uyanmak, uyansam,

Uyumak istemiyorum.

Öyle bir çıkmazdayım ki,

Nefes alsam kötü,

Almasam ölüyorum.

Kendimi tanımak değil de,

Kendimi anlayamıyorum.

Kendimi kaybetmiş gibi,

Olduğum yerde dönüyorum.

Anlayanım yok,

Dinleyenim yok,

Ağlasam aciz,

Ağlamasam hırçın oluyorum.

İçimdeki nefretin kurbanı oldum.

Nereye sürüklese,

Orada yanıp tutuşuyorum.

İsyan etmek kötü olsa da,

İsyan etmeden yapamıyorum.

Şair de değilim ama,

Yazmadan duramıyorum.

Kafam dolu, benliğim kayıp,

Ruhum inzivaya çekilmiş.

Bedenimse oradan oraya,

Sürüklenip duruyor.

Gülsem hayat bana güzel,

Ağlasam “Ne derdin var?” diye kimse sormuyor.

Hiç kimse anlamıyor.

Bir laf vardı duyduğum,

Gülüşü güzel olanın,

Derdi çok olur derlerdi.

Ama ben gülsem bile,

Çirkin oluyorum.

Diyorum ya işte,

Ben kendimi artık anlayamıyorum.

Ferzan Maral