On Beş Yıllık Bir Hikâye
Ben on beş yıl önce birini tanıdım.
Bir düğünde tanıdığım şahıs, masadaki birine bir kızı sordu.
Evli olduğunu diğer arkadaş söyleyince yüz ifadesi düştü
ve sessizce masadan kalkıp gitti.
Yıllar geçti…
O şahıs tanınmış bir yazar oldu, yazdığı mısralar güçlüydü.
On beş yıl sonra yollarımız kesişti.
Sordum:
“Ne oldu o gün, niye gittin, neden giderken yüzün düştü?”
O kızı sevdim…
Gördüğüm anda yüreğimde bir sıcaklık hissettim.
Ama evli olduğunu diğer arkadaş söyleyince,
o sıcaklık gitti, yüreğim buz gibi oldu.
Kız evliydi; eşine saygısızlık olmasın diye
hiç düşünmedim ona sevgimi söylemeyi.
O günden sonra hep yazdım,
onun haberi yokken ona olan sevgimi yazdım.
Peki niye artık yazmıyorsun?
Boşandığını duydum
ve ona söyledim o tarihten itibaren onun için yazdığımı.
Ama tanıdığım her dakika
ona verdiğim bu kadar emeği hak etmediğini anlamaya başladım.
Meğer ben onu yıldız olarak görmüşüm,
uzaktan baktığım için…
O gördüğüm yıldızın yıldız gibi parlamasına sebep,
içinde sakladığı karanlıkmış.
İçinde gizlediği karanlığı gördüm.
O karanlığı görünce
yazmayı bıraktım,
sevmeyi bıraktım.
İnsan hiç tanımadığı birine emek verdiğinde mutlu olabilir.
Ama tanıdıktan sonra o emeğin boşa gittiğine şahit olmak çok daha kötüdür.
Hiçbir insan göründüğü gibi değildir.
😔
YanıtlaSilKral kalemin çok iyi hep bir topluma mesajın var
YanıtlaSil